ببین٬ روی زخمم نمک می زنند
کسانیکه حرف از کمک می زنند
من از بی کسی ناله سر می دهم
برایم فقط نی لبک می زنند
و چون همصدا با سکوتم چرا؟
به تنهاییم ناخنک می زنند
و با یک تلنگر به آیینه ها
بهای صداقت محک می زنند
فقط یک غزل٬ حاصل شعر من
همین باورم را کتک می زنند
و یا در کلاس الفبای دل
غرورم به چوب فلک می زنند
ببین عاقبت٬ سهم من یک شکست
همیشه در آخر کلک می زنند
تلنبار فریادها در گلو
دریغا که آخر کپک می زنند
سلام .فکر کنم انم از سروده های گذشته هستش
...
سلام دوست عزیز
شعر پر معناییه و کنایه های جالبی داره .
مال خودته ؟
راستی بازم آپ کردم . خوشجال میشم یه سر بیای